Αν κάποιος σου στερεί το χαμόγελο σου,δείξε του την έξοδο.

Είναι και αυτές οι γνωριμίες απο το πουθενά που "τάζουν" ένα μέλλον ξαπλωμένο σε ρόζ συννεφάκια,Εσύ και αυτός-ή μαζί και ξεκινάει ο έρωτας.Από το πουθενά.Και όλα μοιάζουν ρόδινα.Καρδούλες  παντού,πεταλουδίτσες στο στομάχι,και αυτό το χαμόγελο που δεν φεύγει απο τα χείλη σου.Όλα καλά μέχρι εδω.Και έρχεται λοιπόν εκείνη η ώρα(που δεν είχες σκεφτεί καν οτι θα έρθει),που ο άνθρωπος που αγάπησες,λάτρεψες και επέλεξες να έχεις δίπλα σου,σε εξέπληξε..δυσάρεστα.Εκείνη η ώρα που γνωρίζεις το άλλο του πρόσωπο.Τέλος τα ατέλειωτα μηνύματα,τέλος εκείνο το "χαζό" βλέμμα,τέλος τα σ'αγαπώ.Και έρχεται η πρώτη νύχτα που κοιμάσε μόνος-η σου...Τώρα ξεκινάνε τα δύσκολα.Αρχίζεις να νοσταλγείς,να αναπολείς,να τον-ην ζητάς πίσω με καλύτερο σου φίλο το "γιατί".Γιατί να μου φερθεί έτσι,τι έκανα λάθος,που έφταιξα,πως απλά επαψε να με αγαπάει;(πάμε στο βασικό ερώτημα)

Άραγε με σκέφτεται;Του λείπω;

Ρωτάω  λοιπόν εγω εσένα αγαπητέ παθόντα.Aξίζει να βάζεις τον εαυτό σου σε αυτή την διαδικασία;Αξιζει να πονάς σιωπηλά,για κάποιον που δεν άξιζε να είναι στην ζωή σου.Για κάποιον που όταν του έδειχνες τα αστέρια κοιτούσε τα δάχτυλα;Για κάποιον που ενώ σου έταξε "το ταξίδι" ξέχασε την διαδρομή;ΌΧΙ.

Βρές μόνος-η σου τον δρόμο και ξεκίνα μία νέα αρχή.Μη τον-ην μισήσεις καν,συνέχισε να τον αγαπάς σαν άνθρωπο.Άλλωστε μην ξεχνάς,φεύγοντας απο την ζωή σου,σου άνοιξε την πόρτα για κάτι καλύτερο.Για κάτι που θα έρθει όταν δεν το περιμένεις,αλλά θα μείνει.

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν απο την ζωή μας.Ότι αξίζει αντέχει στον χρόνο και στην φθορά.Ότι αξίζει μένει.Αν κάποιος σου στερεί το χαμόγελο σου,δείξε του την έξοδο.Κανένας δεν είναι αναντικατάστατος.Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι μαθήματα.Εσύ πόσο καλός μαθητής είσαι;

Γράφει η Ελεονώρα Δοντά